Ik wil voorop stellen dat iedereen zijn eigen capaciteiten heeft en voor iedereen zijn uitdaging op een ander punt ligt. Ik ben me ervan bewust dat 5 kilometer rennen voor de meeste mensen erg makkelijk is en dat het niet echt een uitdaging voor hen is om dat uit te rennen. Voor mij is het dat wel en nogmaals ik was eerst na een straat al moe dus 5 kilometer onafgebroken rennen is voor mij iets wat ik me niet had kunnen voorstellen.
Ik heb twee a drie keer per week getraind, afhankelijk van de beschikbare tijd die ik had, Tijdens die trainingen hield ik me aan het renschema dat je iets verderop op mijn blog kunt vinden. Ik had dus een paar weken voor mijn doen flink getraind en erg m'n best gedaan om mijn conditie te verbeteren en te zorgen dat ik die 5 kilometer aan kon. Om me voor te bereiden heb ik van te voren een paar keer de route die al op de website stond gerend en geoefend.
En toen kwam de grote dag. Het hele weekend en de week ervoor werd iedereen gek van mij en mijn paniekgeluiden. "Ik ga niet" en "ik heb geen zin meer" rolden regelmatig uit mijn mond en de zenuwen hoopten zich op. Mijn vriend rende mee en nadat we onze startnummers hadden opgehaald gingen we in ons startvak staan. Achteraf was het een domme keuze geweest om bij eindtijd 40 minuten te zetten want daardoor kwamen bij de klassen terecht die meededen vanuit school. De keuze op 40 minuten was gevallen om veilig te zijn. Wat er ook zou gebeuren binnen die tijd zou ik het halen. We begonnen dus in startvak E, vrij achteraan en we moesten lang wachten totdat we mochten beginnen. Eindelijk op het parcours was ik stomverbaasd want ik had het al die keren verkeerd om gerend. Het was niet eens bij me opgekomen dat het ook andersom zou kunnen zijn. We renden dus, voor mijn gevoel, in de tegenovergestelde richting. Alles ging goed en ik kon zelfs af en toe wat kletsen met mijn vriend. Die maande me wel telkens om stil te zijn want ik moest mijn energie sparen. Halverwege kreeg ik het wel even zwaar. Een enorme steek in mijn zij deed me bijna stoppen. Door de oppeppende woorden van mijn vriend en de wilskracht om dit tot een goed einde te volbrengen bleef ik toch doorrennen.
Uiteindelijk finishten we met een tijd van 30 minuten en 54 seconden, inclusief eindsprint. Tijdens mijn oefenrondjes had ik nog nooit zo'n goede tijd gehad en ik was erg trots en erg blij dat het voorbij was. Ik kreeg de eerste medaille van m'n leven en ik had een voldaan gevoel. Ik heb mijn onsportieve lichaam zo ver gekregen om mijn doel te behalen en zelfs nog plezier uit het rennen te halen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten